آنگاه که می بارد...

می گویند ابرها زمانی می بارند که دلتنگ شده اند،گویی این ابرها تمام دلتنگی های زمستانی را که نتواستند یا نخواستند ببارند رایک جا فرو می ریزد.  پس ببارید.......                                                                        ببارید...آری ببار                                                           

نمی دانم من تا به  کی می توانم دلتنگی هایم را تحمل کنم ؟شاید روزیابر چشمان من هم ببارد

آن گاه می بینی که چگونه اشک ها سیلابمیشود                                

آخرین باری که چون ابر گریستم اشک هایم سیلابیشد دلم رابا خودش برد  .

حال درمقابل چشمانم سدیست از غصه هایم .دعاکنیدکه هیچ گاه نشکند سد چون دیگر دلی ندارم .

ولی اگر اشکم جاری شد تورانیز خبر خواهم کرد.میتوانی ازباریدن باران اشک هایم لذت ببری.                                      

راستی مهربانم؟                                                                         

آیا تو رسم شنا کردن را می دانی؟

مبادا غرق درمیان اشک های سیلاب وارم گردی،چراکه دریای طوفانی این دل راساحلی نمی بینم.     

به چه می اندیشی ؟

آیا می اندیشی که چه کسی درون قایق انتظارت رامی کشد ؟آنگاه که به قایق رسیدی خواهی دید آن که پارو میزند و زار زار گریه می کنددل من است. دل بینوای من است در میان نواهای گمشده زمان .

و در آن لحظه در اعماق دریا این وصال زیبای تورا با دل به نظاره نشسته ام با لبخندی بر لب .

آری من رفته ام ،گم شده ام ،مرده ام.

برو ای مهربانم ،

برو .....